Detectives 01: Miss Crumble

Aan de basis van een conceptreeks ligt vaak pure commercie. Wanneer daaruit nog eens een spin-off gedistilleerd wordt, gaan bij recensenten en lezers de nekharen vaak spontaan de hoogte in. Pure achterdocht is het. Soms geheel onterecht.
In de conceptreeks Zeven, waarvan intussen al tientallen one-shots verschenen in welk genre u maar kan bedenken, verscheen in 2012 het one-shot Zeven Detectives van scenarist Herik Hanna. Daarin kwamen zeven opmerkelijke detectives aan bod die elk de ware toedracht van een vermeende zelfdoding onderzochten. Hanna beleefde zoveel plezier aan zijn excentrieke speurneuzen, dat hij uitgeverij Delcourt zover kreeg elk van die individuen met een solo-album op te zadelen.

In het eerste deel steelt Miss Crumble de show. Een gepensioneerde lerares met een sterke persoonlijkheid en een radde tong, die in de nasleep van Wereldoorlog I, in het Engelse dorpje Sweet Cove, geconfronteerd wordt met een reeks bizarre moorden. Wanneer de moorden steeds dichterbij komen, schiet ze in actie...

Het tweede album uit deze reeks speelt dan weer in Los Angeles rond 1935 en focust op een privédetective Richard Monroe die instaat voor de bescherming van de actrice Ava Lamont. Wanneer ze tijdens de première van een theaterstuk een schot lost, blijkt de losse flodder een echte kogel en wordt ze aangeklaagd voor moord. Monroe beleeft de ergste nacht van zijn leven.

Zowel Miss Crumble als Richard Monroe zijn verrassende albums. Het past allemaal perfect in elkaar. Scenarist Hanna en tekenaars Guinebaud (Miss Crumble) en Nicolas Sure (Richard Monroe) zijn perfect op elkaar afgespeeld. De eerste schudt een album lang entertainende en gevatte dialogen uit zijn mouw, en geeft zo de voor de helft van de tijd in verband gehulde en taart etende detective zijn persoonlijkheid. Ondanks diens humor op momenten — een beetje zoals bij de oude James Bond, maar dan zonder overacting — ben je helemaal mee.

Sure steelt dan weer de show door zijn prachtige tekeningen. Hij heeft perfect begrepen waar zijn scenarist naartoe wilde met dit verhaal en levert dan ook een realistisch geheel met een karikaturale inslag. Voeg daarbij de inbreng van inkleurder Simon Lou aan toe, en je hebt goud in handen. Spits vertaald ook. En dat was nodig, want vooral de dialogen zijn ook hier erg sterk. Van een sterke start gesproken.

Geert de Weyer