Detectives 02: Richard Monroe

Los Angeles, 1935. Richard Monroe is een ervaren detective van middelbare leeftijd. Hij heeft een zekere reputatie bij de politie en wordt ‘s nachts urenlang ondervraagd op het politiebureau. Want: klopt het dat hij van de 46e verdieping van een hotel naar beneden is gevallen? En hoe komt het dat hij er zo gehavend uitziet, het hoofd grotendeels in het verband?

Door Martijn Douma

De aanleiding van het verhoor is de moord die de avond ervoor in het hotel heeft plaatsgevonden: tijdens de première van het theaterstuk ‘Who killed the fantastic Mister Leeds?’ wordt James Cromly, de mannelijke hoofdrolspeler doodgeschoten. Voor de ogen van een uitverkochte zaal, door zijn tegenspeelster, de beroemde actrice Ava Lamont.

Monroe was door Lamont ingehuurd als beveiliger en heeft haar de voorgaande dag niet uit het oog verloren. Honderden getuigen in de zaal zijn ervan overtuigd dat ze schuldig is; ze hebben het immers voor hun ogen zien gebeuren. Monroe, die het ook heeft zien gebeuren, is de enige die in haar onschuld gelooft.

Onschuldig of niet?

Stukje bij beetje verhaalt Monroe vervolgens tegenover agent Williams wat er gebeurd is vanaf het moment dat hij in het hotel arriveerde. De situaties, conversaties, de aanloop naar de première en de spanning die daarbij kwam kijken komen aan bod. Maar ook de, in de ogen van Monroe verdachte, figuren die meerdere keren opduiken. Is Ava eigenlijk wel zo onschuldig als ze lijkt?

Meeslepend

Vanaf het moment dat je in het verhaal komt wil je nog maar een ding weten: heeft Ava Lamont het nu gedaan of niet? Het scenario is meeslepend en origineel en blijft tot het eind spannend. De tekenstijl van de personages, door tekenaar Nicolas Sure, doet enigszins denken aan Jordi Lafèbre’s ‘Mooie zomers’. Bij de decors en inkleuring gaat die vergelijking niet op, maar het ziet er fraai en sfeervol uit.

Al met al een erg leuke strip!

De reeks ‘Detectives’ zal uiteindelijk 7 delen tellen, alle delen geschreven door Herrik Hanna en ingekleurd door Lou, maar getekend door 7 verschillende tekenaars. Hé, dit doet denken aan een andere reeks van Silvester Strips: ‘Zeven’! En dat kan kloppen: de reeks ‘Detectives’ is gebaseerd op het album ‘Zeven detectives’ – niet geheel toevallig ook geschreven door Hanna.

Aan de basis van een conceptreeks ligt vaak pure commercie. Wanneer daaruit nog eens een spin-off gedistilleerd wordt, gaan bij recensenten en lezers de nekharen vaak spontaan de hoogte in. Pure achterdocht is het. Soms geheel onterecht.
In de conceptreeks Zeven, waarvan intussen al tientallen one-shots verschenen in welk genre u maar kan bedenken, verscheen in 2012 het one-shot Zeven Detectives van scenarist Herik Hanna. Daarin kwamen zeven opmerkelijke detectives aan bod die elk de ware toedracht van een vermeende zelfdoding onderzochten. Hanna beleefde zoveel plezier aan zijn excentrieke speurneuzen, dat hij uitgeverij Delcourt zover kreeg elk van die individuen met een solo-album op te zadelen.

In het eerste deel steelt Miss Crumble de show. Een gepensioneerde lerares met een sterke persoonlijkheid en een radde tong, die in de nasleep van Wereldoorlog I, in het Engelse dorpje Sweet Cove, geconfronteerd wordt met een reeks bizarre moorden. Wanneer de moorden steeds dichterbij komen, schiet ze in actie...

Het tweede album uit deze reeks speelt dan weer in Los Angeles rond 1935 en focust op een privédetective Richard Monroe die instaat voor de bescherming van de actrice Ava Lamont. Wanneer ze tijdens de première van een theaterstuk een schot lost, blijkt de losse flodder een echte kogel en wordt ze aangeklaagd voor moord. Monroe beleeft de ergste nacht van zijn leven.

Zowel Miss Crumble als Richard Monroe zijn verrassende albums. Het past allemaal perfect in elkaar. Scenarist Hanna en tekenaars Guinebaud (Miss Crumble) en Nicolas Sure (Richard Monroe) zijn perfect op elkaar afgespeeld. De eerste schudt een album lang entertainende en gevatte dialogen uit zijn mouw, en geeft zo de voor de helft van de tijd in verband gehulde en taart etende detective zijn persoonlijkheid. Ondanks diens humor op momenten — een beetje zoals bij de oude James Bond, maar dan zonder overacting — ben je helemaal mee.

Sure steelt dan weer de show door zijn prachtige tekeningen. Hij heeft perfect begrepen waar zijn scenarist naartoe wilde met dit verhaal en levert dan ook een realistisch geheel met een karikaturale inslag. Voeg daarbij de inbreng van inkleurder Simon Lou aan toe, en je hebt goud in handen. Spits vertaald ook. En dat was nodig, want vooral de dialogen zijn ook hier erg sterk. Van een sterke start gesproken.

Geert de Weyer