Gung Ho 05: Witte dood

Gung ho” -vrij geïnterpreteerd betekent het iets als “vlieg erin, onderneem vastberaden actie, maar denk daarbij vooral niet na over de consequenties van je daden”- is een serie bestaande uit vijf delen. Met dit album komt het post-apocalyptische verhaal dan ook ten einde. De enclave waar het in dit verhaal om draait, verkeert in grote moeilijkheden en dit ligt niet enkel aan de ronddolende uitgestotenen, de monsterlijke creaturen of het gebrek aan munitie. Het grootste gevaar komt van binnenuit, iets wat reeds eerder duidelijk werd. Dit deel vormt de climax van dit epos.

De eindrush werd eigenlijk reeds in deel 4 aangezet, en in dit deel raast het verhaal verder en laat de auteur weinig ruimte aan de lezer om even te genieten van een rustiger moment. De gebeurtenissen volgen elkaar in razendsnel tempo op en de emoties lopen hoog op. Door de snelheid van de gebeurtenissen verlies je een beetje de connectie met de hoofdrolspelers, maar dit doet geen afbreuk aan het hoge niveau van het verhaal. De afloop was wel een beetje voorspelbaar, maar vormt toch een mooi sluitstuk. Als iets duidelijk is, is het wel dit: je wilt echt niet leven in deze wereld vol nachtmerries...

De tekenstijl van de redelijk onbekende Thomas von Kummant zijn voer voor discussie, zoveel is duidelijk. Apart zijn ze zeker. Persoonlijk heb ik er maar heel even moeten aan wennen en storen hebben ze nooit gedaan. Of het mijn lievelingsstijl is? Neen, maar ik vind de tekeningen goed passen bij het jeugdige karakter van de hoofdrolspelers. Samengevat? Experimenteel, fel, druk. Een stijl waar jongeren minder problemen mee hebben dan heel wat ‘oudjes’ denk ik dan.
Wie twijfelt over deze reeks, afgaande op het grafische werk, zou ik aanraden de eerste bladzijden te lezen. Wedden dat je snel verkocht bent?

Besluit: dit is een waardig einde van een uitstekende serie. Geen idee of de makers van plan zijn een vervolgcyclus te maken, maar van mij mogen ze! Mogelijkheden zijn er alleszins genoeg...
https://stripinfo.be/recensie.php?recensie=4750

Zes jaar geleden verscheen het eerste deel van Gung Ho in het Nederlands. Zowel critici als het grote publiek waren meteen enthousiast. Het potentieel van de reeks werd direct duidelijk, hoewel het voor sommige lezers misschien aanpassen was aan de ongebruikelijke tekenstijl zonder lijnvoering. Maar het zag er fantastisch uit en de dystopische setting beloofde veel spanning en avontuur. Nu, bij het verschijnen van het slot, het vijfde deel ‘Witte dood’, kunnen we nagaan of de reeks haar belofte heeft gehouden.
afbeelding 1 Gung Ho 5 Witte dood

Voor wie de setting niet kent, en ik stel voor om daar snel verandering in te brengen, speelt de reeks zich af in een barre toekomst waar overlevenden zich teruggetrokken hebben in ommuurde steden of dorpen. Deze vestigingen moeten hen beschermen tegen bloeddorstige, witte, aapachtige monsters. In de vijf albums krijgen we het verloop in één zo’n fort te zien, waarbij het gevaar niet alleen van buiten komt, maar binnenin de spanning ook hoog oploopt.
L’enfer, c’est les autres…

Net als bij de ‘Walking dead’ hebben de auteurs begrepen dat het beste drama niet voorkomt uit het gevaar dat deze nieuwe wereld biedt, maar uit hoe de mensen omgaan met hun veranderde situatie. Vooral de jongeren, pubers vol hormonen en dadingsdrang, zijn het beu om opgesloten te leven en willen op avontuur buiten de muren. De volwassenen, in al hun wijsheid, verkiezen de teugels strak te houden en proberen terug een maatschappij op te bouwen. Als een van de verantwoordelijken niet met zijn tengels van een jong meisje af kan blijven en de schuld in de schoenen van een andere jongen schuift, barst de bom.
afbeelding 2 Gung Ho 5 Witte dood

Een slotdeel van een post-apocalyptische reeks verdient een apocalyptisch slot en dat hebben de makers geleverd. Alle voorzichtig opgebouwde plotlijnen komen in dit deel tot hun explosieve einde. De jongeren gaan helemaal door het lint, sommige ouderen willen hun een hardhandig lesje leren, buiten de muren leeft nog een groep uitgestotenen die een overval beramen en de monsters, de witte dood, lijken zich op te maken voor een ultieme aanval. Ook in dit album is de spanning te snijden omdat je nooit weet wie het zal overleven. Scenarist Von Eckarstberg deinst er niet voor terug om zijn protagonisten op te offeren voor het verhaal.

‘Vervloekte jeugd. Altijd op zoek naar een heldendood.’

De volledige reeks roept herinneringen op aan ‘Lord of the Flies’. De jeugd vecht het niet alleen uit met de woeste natuur en met hun ouders, maar ook onderling lopen de conflicten compleet uit de hand. Sommigen zijn leiders die het pad uitstippelen, anderen zijn meelopers die zich misschien uiteindelijk vragen stellen, maar niet meer terug kunnen door de omstandigheden.
Ook een Oscar voor regie en camerawerk

Zo goed als deze actiethriller geschreven is, zo goed is hij ook in beeld gebracht. Von Kummant is een meester met de camera. De strip ziet eruit en voelt aan als een film door zijn perfecte regie. Actiescènes zijn op een verbluffende manier in beeld gebracht. Weinig stripauteurs kunnen beweging zo vatten als hij dat kan. Maar de tekenaar weet ook spanning en sfeer op te roepen door bijvoorbeeld uit te zoomen op een scène waardoor het hele plaatje beschikbaar wordt.
afbeelding 3 Gung Ho 5 Witte dood

‘Witte woede’ is dus een afsluitende topper voor een topreeks die nog regelmatig uit de kast zal komen. Wel benieuwd waar de auteurs nu mee voor de dag gaan komen. In dit post-Gung Ho-tijdperk zal het aan hoge verwachtingen moeten voldoen.

Gung Ho is een post-apocalyptische strip in vijf delen die zich afspeelt in en rond een kolonie, Fort Apache, die van buitenaf wordt bedreigd door witte beer-achtige monsters en niets- en niemand ontziende bannelingen, en van binnenuit door corrupte baasjes en opstandige pubers.

De pubers hebben zich in het afsluitende vijfde deel definitief tegen de leiders van de kolonie gekeerd, en de informele leider van de groep, de etterbak Holden, gaat nu volledig los op een buitengewoon gevaarlijke manier. De meiden noemen hem op een bepaald moment zelfs erger dan de twee meest corrupte leiders van de kolonie bij elkaar, waarop ze door hem in een hangende kooi worden opgesloten.

Ik kan hier niet te veel vertellen zonder een spoiler te worden, dus dat doe ik ook niet, maar in dit laatste deel is het nog minder een strip voor tere zieltjes dan het al was. Laten we het zo zeggen – de makers van deze strip zijn geen ras-optimisten als het op de toekomst aankomt, dus het doemscenario wordt behoorlijk goed uitgewerkt.

Dat doen ze overigens adembenemend goed, want je leest deze strip in één ruk uit en ik had zelf de neiging om de hele reeks meteen nog een keer te gaan lezen, al was het maar vanwege het fenomenaal fraaie tekenwerk, dat overigens allemaal met de computer gedaan is. Een geweldige afronding van een enerverend verhaal dat je aan je stoel gekluisterd houdt.

De verzuchting van Ava, de minst corrupte leider van de kolonie, die de totale eindstrijd overleefde, vat het verhaal op een mooie manier samen: “De rippers hebben de kolonie niet ten val gebracht”. De rippers zijn die afgrijselijke witte monsterberen die de wereld leken over te nemen. Gung ho!

www.moorsmagazine.com